Εκκλησίες βυθισμένες στη σιωπή, κλειδαμπαρωμένες γειτονιές, θρησκευτικές διακρίσεις, φόβος παντού. Η «τυφλή» τρομοκρατική επίθεση μισή ώρα μετά την Πρωτοχρονιά σε κοπτική εκκλησία της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου όχι μόνο στοίχισε τη ζωή σε 23 αθώους ανθρώπους, αλλά έφερε στην επιφάνεια και το φαινόμενο της συρρίκνωσης των χριστιανικών πληθυσμών σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Είτε πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο διωγμού είτε για αδυναμία των κυβερνήσεων να προστατεύσουν ένα πανάρχαιο, ζωντανό κύτταρο των κοινωνιών τους, στις περισσότερες χώρες της Ημισελήνου τα αντιχριστιανικά τύμπανα ηχούν δυνατά. Και «σπρώχνουν» τους χριστιανούς σε ασφαλέστερα εδάφη, σε μια άτυπη μεγάλη έξοδο που εξελίσσεται αργά αλλά σταθερά, με ιστορικούς ρυθμούς, τις τελευταίες δεκαετίες. «Πλέον ο xριστιανισμός μάχεται για την επιβίωσή του στην ίδια του την κοιτίδα.Πρόκειται για ιστορικές,“γηγενείς” χριστιανικές κοινότητες, πιστές στην αραβική πολιτισμική παράδοση. Ομως ο φανατισμός δεν υπακούει σε καμία λογική και τα συνθήματα του παρελθόντος που ήθελαν την Ημισέληνο να αγκαλιάζει τον Σταυρό δεν ισχύουν πια. Τώραοι χριστιανοί βρίσκονται υπό διωγμόν», δηλώνει στο «Βήμα» ο κ. Φουάντ Ατζαμί, ο 65χρονος, λιβανέζικης καταγωγής πρόεδρος του Τμήματος Μεσανατολικών Σπουδών του αμερικανικού Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς.
Δεκαετίες περιθωριοποίησης και εκπαιδευτικών, εργασιακών και πολιτικών διακρίσεων σε βάρος των κοπτών στην Αίγυπτο, της μεγαλύτερης χριστιανικής μειονότητας στη Μέση Ανατολή που αριθμεί περί τα 8.000.000 πιστούς, έχουν οδηγήσει πολλούς από αυτούς να αναζητήσουν καταφύγιο στην Αυστραλία, στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική.
Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα Ηuman Rights Watch, «οι κόπτες και οι μουσουλμάνοι που ασπάζονται τον χριστιανισμό αντιμετωπίζουν σοβαρές παραβιάσεις των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Πέφτουν συχνά θύματα αυθαίρετων συλλήψεων και επιθέσεων μισαλλοδοξίας,ενώ ακόμη και για την παραμικρή επισκευή σε χριστιανικό ναό απαιτείται η έγκριση του αιγύπτιου προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ».
Αναμφισβήτητα όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετωπίζει η χριστιανική κοινότητα του Ιράκ, μια από τις παλαιότερες στον κόσμο. Αν και το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν προστάτευσε σε γενικές γραμμές τους χριστιανούς, η αμερικανική εισβολή το 2003 σήμανε μια κατακόρυφη αύξηση των φαινομένων βίας εναντίον τους. Αρχισαν να δέχονται πιέσεις για τον εξισλαμισμό τους, έπεφταν θύματα απαγωγών, βασανιστηρίων και ανεξέλεγκτων βομβιστικών επιθέσεων· με μεγαλύτερη εκείνη που πραγματοποιήθηκε στις 31 Οκτωβρίου του 2010 σε καθολική εκκλησία της Βαγδάτης, κατά την οποία σκοτώθηκαν 58 άτομα. Ως αποτέλεσμα, οι μισοί από τους 800.000 χριστιανούς που ζούσαν στο Ιράκ το 2003 εγκατέλειψαν κατά κύματα τη χώρα πηγαίνοντας στον Λίβανο, στη Σύρια, στην Ιορδανία και στο Κουρδιστάν.
Οπως εξηγεί στο «Βήμα» ο ιρακινός πρεσβευτής στην Αθήνα Μπουρχάν Τζαφ, «η εκδίωξη των χριστιανών από τη χώρα είναι ένα πολύ μοχθηρό σχέδιο.Δεν διαθέτουν ένοπλες ομάδες και είναι αληθινοί Ιρακινοί, αλλά ταυτόχρονα είναι αδύναμοι και αυτό τους κάνει εύκολους στόχους. Αν είναι “ένοχοι” για κάτιείναι γιατί πιστεύουν στη δημοκρατία και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Αν και ορισμένοι θα πίστευαν ότι οι εβραίοι επιδεικνύουν μεγαλύτερη ανοχή προς τους χριστιανούς σε σχέση με τους μουσουλμάνους γείτονές τους, οι 331.000 ορθόδοξοι άραβες της Δυτικής Οχθης, της Λωρίδας της Γάζας και του ίδιου του Ισραήλ μοιάζουν να βρίσκονται παγιδευμένοι μεταξύ σφύρας και άκμονος. Εξτρεμιστικές εβραϊκές οργανώσεις, με ονόματα όπως «Τα λιοντάρια του μονοθεϊσμού», πραγματοποιούν βομβιστικές επιθέσεις σε εκκλησίες, ενώ δεν λείπουν οι διακρίσεις και τα περιστατικά βίας από υπερορθόδοξους εβραίους προς χριστιανούς Ισραηλίτες.
Ζοφερή είναι η κατάσταση στο Ιράν. Μετά την Ισλαμική Επανάσταση, το 1979, η χριστιανική μειονότητα υπέστη απροκάλυπτα διωγμούς και κοινωνικοοικονομικές πιέσεις, οι οποίες ανάγκασαν ένα μεγάλο της κομμάτι να μεταναστεύσει. Το 2000 οι ιρανοί χριστιανοί μετρούσαν μόλις 300.000, παρουσιάζοντας συνεχώς πτωτική τάση.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη. Ιδίως στον Λίβανο, αλλά και στην Ιορδανία, οι χριστιανοί προστατεύονται και συμμετέχουν στην οικονομική, την κοινωνική και την πολιτική ζωή. Το ίδιο και στη Συρία, όπου όμως υπάρχουν όρια, όπως για παράδειγμα ότι κανένας χριστιανός δεν δικαιούται να ανέλθει στα ανώτατα πολιτειακά αξιώματα.
«Αιμορραγούσαμε επί πέντε ώρες και κανείς δεν ερχόταν να μας βοηθήσει» λέει η Βιάν Τζαμπούρι, 22χρονη καθολική, θύμα των πρόσφατων συντονισμένων επιθέσεων κατά της χριστιανικής κοινότητας του Ιράκ από ισλαμιστές. Η Βιάν και ο πατέρας της παρακολουθούσαν τη Λειτουργία σε εκκλησία της Βαγδάτης, όταν εισέβαλαν οπλισμένοι μαχητές της Αλ Κάιντα. Μια σφαίρα διαπέρασε τον ώμο της, αλλά επέζησε. Ο πατέρας της πέθανε από αιμορραγία. Τον παρακολουθούσε ανήμπορη να αντιδράσει, «πνιγμένη» μέσα στο ίδιο της το αίμα. «Ακόμη δεν ξέρω αν ήταν πραγματικότητα ή απλώς ένας εφιάλτης. Δεν ξέρω. Στα αλήθεια δεν ξέρω»δήλωσε σοκαρισμένη. Η Βιαν δεν ξέρει ούτε αν θα παραμείνει στο Ιράκ. Αλλά δεν διστάζει να μιλήσει για εκδίκηση: «Θα το αφήσω στον Θεό. Είναι ο μόνος που μπορεί να πάρει εκδίκηση για εμάς».
«Μας συμπεριφέρονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας παντού» μαρτυρά ο Πίτερ Γκομπραγέλ, ένας από τους χριστιανούς της Αιγύπτου οι οποίοι βάλλονται διπλά: από τους εξτρεμιστές μουσουλμάνους και από το επίσημο κράτος. Ο Πίτερ πολέμησε για την πατρίδα του στον Πόλεμο των Εξι Ημερών, το 1967, και του Γιομ Κιπούρ, το 1973. «Ημουν αιχμάλωτος στο Ισραήλ. Πέρασα ολόκληρη τη ζωή μου στην πρώτη γραμμή για τη χώρα μου.
Τώρα, να σας πω την αλήθεια, όταν βλέπω ένα έθνος να καίγεται απλώς θέλω να βάλω τη βενζίνη...» λέει με πικρία. Ο ίδιος αισθάνεται πάνω απ΄ όλα Αιγύπτιος- και όμως, η χώρα του, λέει, «θέλει να τον εξαφανίσει, να τον εξουδετερώσει». «Θέλουμε μόνο να μας συμπεριφέρονται ως Αιγυπτίους: να σέβονται τα δικαιώματά μας, να ακούγεται η φωνή μας», δηλώνει.
Το «έγκλημα» της Μαριάμ Ροσταμπούρ και της Μαρζιέχ Αμιριζαντέχ ήταν διπλό: μέλη της ευαγγελικής χριστιανικής κοινότητας στο Ιράν και, ακόμη χειρότερα, πρώην μουσουλμάνες που αλλαξοπίστησαν. Οι δύο νεαρές, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, συνελήφθησαν τον Μάρτιο του 2009 στην Τεχεράνη επειδή μοίραζαν τη Βίβλο. Υπέφεραν από σοβαρή λοίμωξη με υψηλό πυρετό και δεν ελάμβαναν θεραπεία. Κλείστηκαν στις διαβόητες Φυλακές Εβίν στην Τεχεράνη σε ένα μικρό κελί με 27 ακόμη γυναίκες. Η Μαριάμ και η Μαρζιέχ δικάστηκαν για «δράση κατά της ασφάλειας του κράτους». «Αν βγούμε από τη φυλακήθέλουμε να βγούμε με αξιοπρέπεια» δήλωναν οι δύο γυναίκες, αποκρούοντας τις πιέσεις να επαναπροσηλυτιστούν στο Ισλάμ. Η διεθνής κατακραυγή οδήγησε στην απελευθέρωσή τους πριν από μερικούς μήνες. Εγκατέλειψαν το Ιράν για άγνωστο προορισμό.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=376909&dt=09/01/2011#ixzz1AaGhICWw
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου