ΛΑΣΙΘΙ 8 ΟΚΤΩΒΡΗ 2010
Μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Όχι με σκεπτικά και μικρά βήματα. Αλλά με αλματώδεις και σοφές κινήσεις προς την κατεύθυνση μιας νέας δυναμικής που χρειάζεται ο τόπος.
Μπορούμε να αλλάξουμε όλη την ύπαρξη μας, ξεχνώντας μια για πάντα τους καθρέφτες και τα είδωλα.
Ένας νέος και όμορφος κόσμος είναι εφικτός. Μονάχα εάν οι λαμπτήρες της ψυχής μας συγκρουστούν μεταξύ τους και διαχύσουν την αλήθεια μας στα σκοτάδια.
Είναι θέμα τιμής, αλληλεγγύης, εχεμύθειας και προσωπικού αγώνα. Ο Λαός δεν μπορεί να περιμένει άλλο την αλλαγή. Εμείς, δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο την αλλαγή.
Η νέα γενιά οφείλει να απαντήσει.
Καθετί, μπορεί να ξαναγεννηθεί από την αρχή, εάν και μόνο πιστέψουμε στις επιταγές των ψυχών μας.
Έτσι μόνο θα καταφέρουμε να σχηματίσουμε ξανά κοινό ιδεολογικό παλμό. Έτσι θα πιστέψουμε ξανά, ο ένας στον άλλο...
Ο μοχλός της αλλαγής, μπορεί και πάλι να ενεργοποιηθεί, απο αυτούς που πιστεύουν σε αυτή.
Μια προοπτική, που μπορεί να συμβάλει στην Δημοκρατική Παλινόρθωση που έχουμε όλοι τόσο ανάγκη, και θα χτυπήσει στα σωθικά το σύστημα της Ευρωπαϊκής και Δυτικής προπαγάνδας.
Το ασφυκτικό παγκόσμιο κλίμα που έχει διαμορφωθεί, καθιστά τον ανταγωνισμό την νέα απειλή κατά των οργανωμένων Κρατών και ενισχύει την κοινωνική ανισότητα. Απο την άλλη μεριά βρισκόμαστε σε μια χώρα δίχως βιομηχανικές προοπτικές που διαμορφώνουν ένα μονοπρισματικό πλαίσιο για την ανάπτυξη της οικονομίας μας. Σε συνδυασμό με την εγκληματική δημοσιονομική πολιτική και την διαφθορά σε όλα τα επίπεδα, η χώρα μας σχηματίζει ένα κλίμα εξόντωσης και χειραγώγησης της Δημοκρατίας. Η φθορά της είναι ήδη ανεπανόρθωτη. Και οι πολίτες ανοχύρωτοι σε κάθε κρίση που ξεσπάει.
Τα ίδια συμφέροντα και οι κλειδοκράτορες του καπιταλισμού, βυθισμένοι στην ηθική κατάπτωση, συντελούν στην δραματική διάσταση που παίρνει η καταστροφή του περιβάλλοντος. Εικονικές αποφάσεις, και συμφέροντα του κεφαλαίου, οδηγούν τους Λαούς του κόσμου σε ένα πλανήτη δίχως φυσικό περιβάλλον.
Την ίδια στιγμή, όλοι γινόμαστε συμμέτοχοι σε ένα έγκλημα χωρίς λογική... Η έξαρση της παγκόσμιας φτώχειας, συντέλεσε ακόμα περισσότερο στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν κυρίως οι χώρες της Αφρικής. Η στέρηση, η βία και η έλλειψη τροφής αναδεικνύουν έναν πλανήτη χωρίς αλληλεγγύη.
Εφάμιλλες καταστάσεις, αλλά και πολιτική αστάθεια, οδηγούν εκατομμύρια ανθρώπους να αφήσουν την πατρίδα τους και να αναζητήσουν αλλού ελπίδα.
Η Ελλάδα, ανοχύρωτη νομοθετικά, και δίχως μεταναστευτική πολιτική που να τροφοδοτεί τα όνειρα των απελπισμένων, πολλές φορές γίνεται ο εφιάλτης του κατατρεγμένου.
Δίχως αληθινά κοινωνικά κριτήρια, και διαδικασίες ένταξης καθώς και παντελή έλλειψη του ανθρωπιστικού στοιχείου, χωρίς ίδρυση θεσμών και θέσπιση πολιτικών που θα ξαναδώσουν την ελπίδα, η μετανάστευση είναι καταδικασμένη να εκμεταλεύεται ως πολιτικό επιχείρημα απο συντηρητικές πολιτικές που επιδιώκουν την προστασία της χώρας μέσα απο εθνικιστικές αποφάσεις.
Όλα είναι θέμα παιδείας. Και η καρδιά κάθε προοδευτικής αντίληψης βρίσκεται στην κοιτίδα του ε
εκπαιδευτικού συστήματος που τόσο υποφέρει. Με την απουσία της ψυχολογικής υποστήριξης και δομής στην οποία μπορεί να επενδύσει κάθε μελετημένο πρόγραμμα, αλλά και το κενό που δημιουργεί η έλλειψη κάθε δημοκρατικής και πολιτικής αγωγής στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δημιουργείται μια κοινωνία που αφήνει τα παιδιά της να χειραγωγούνται από το σύστημα και από λανθασμένες αντιλήψεις. Χωρίς σεβασμό στον ελεύθερο χρόνο και με την έξαρση της παραπαιδείας, όλα πια δείχνουν μια λάθος κατευθυντήρια αγωγή. Το παιδί ζεί την πρώτη καταπάτηση των προσωπικών του δικαιωμάτων, παρακολουθώντας το κράτος να μην επενδύει στην ανακάλυψη των ενδιαφερόντων και στην καλλιέργηση των δραστηριοτήτων που πράγματι το ενδιαφέρουν. Την φυσική ικανότητα έρχονται για να αποτελειώσουν εκπαιδευτικοί χωρίς επιμόρφωση, μεταδοτικότητα και ποιοτικά κριτήρια ένταξης στο εκπαιδευτικό σύστημα. Σε αυτή δε την σημαντική στιγμή της μαθησιακής του πορείας, η μοναδική συνδικαλιστική δραστηριότητα που προσφέρεται στον μαθητή είναι ανύπαρκτη και αφορά ευτελή ζητήματα.
Οι νέοι εισέρχονται στο Πανεπιστήμιο ανολοκλήρωτοι και χωρίς ταυτότητα. Μια ακαδημαϊκή κοινότητα που πλήττεται από την ανύπαρκτη φοιτητική μέριμνα, τον ελλιπή εξοπλισμό και την υποχρηματοδότηση της έρευνας. Με περιφερειακά τμήματα που πλήττονται ανεπανόρθωτα με το νέο σύστημα, και τις τοπικές κοινωνίες να βιώνουν ακόμα μια οικονομική ύφεση. Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις εγκλωβισμένες πολλές φορές στην κομματική γραμμή αλλα και στο πολύ μικρό ποσοστό συνδιοίκησης μοιάζουν ανήμπορες πια να ορθώσουν το ανάστημά τους. Η συνδιοίκηση ένας θεσμός που οφείλει να μεταδοθεί και στο εξωτερικό, δεν αποτελεί πλέον μέσα απο τις θεσμικές θέσεις το κύριο όπλο των φοιτητών, που πρέπει να παραμένουν ενωμένοι, και όχι παρασυρόμενοι απο μειοψηφίες. Μειοψηφίες που πολλές φορές δε, ορμώμενες απο τον ακαδημαϊκό χώρο αλλα και απο ιστορικά κέντρα, εκμεταλλεύονται το θεσμικό πλαίσιο του ασύλου για να ασελγήσουν κατα της Δημοκρατίας που το θέσπισε. Καμία μειοψηφία δεν μπορεί να άρει τα δικαιώματα των πολλών. Η παιδεία είναι το συστατικό κομμάτι της νοοτροπίας και του πολιτισμού μας.
Ένας πολιτισμός που αντιμετωπίζεται κερδοσκοπικά, δημιουργώντας ευνοούμενους και συμβάλλοντας σε μια λανθασμένη αντίληψη για την εκμετάλλευση της Τέχνης. Απο τις περιφερειακές πρωτοβουλίες μέχρι τα μνημεία της χώρας, η Ελλάδα δείχνει πως ποτέ, με στενή αλλά και ευρεία έννοια, δεν εκτίμησε την προσφορά, την ιστορία και την εναλλακτική άποψη. Πρέπει να συμβάλλουμε όλοι σε μια νέα πολιτιστική αναγέννηση της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας στην οποία χωράνε και δραστηριοποιούνται όλοι, ακόμα και οι άνθρωποι των εποχών που πέρασαν.
Με επανασχεδιασμό της πολιτικής για τους ανθρώπους που δούλεψαν αλλά δεν ανταμείφθηκαν όπως έπρεπε. Πρέπει να δείξουμε σεβασμό στην 3η ηλικία και τις ανάγκες της. Τα όνειρά της... Γιατί ένας άνθρωπος δεν σταματά να ονειρεύεται ποτέ !
Επιπλέον η νέα εποχή του Καλλικράτη φέρνει αλλαγές που θα πλήξουν τους ανθρώπους των χωριών. Χωρίς αυτοδύναμη χρηματοδότηση και μέριμνα, υπάρχει ο κίνδυνος να αποτελέσει την παγίδα του νέου διοικητικού καθεστώτος.
Μια διοικητική μεταρρύθμιση που μπορεί να εξυγιάνει οικονομικά τους δήμους και τις περιφέρειες αλλά αφήνει για άλλη μια φορά απ' έξω την καρδιά κάθε δυνατής και πηγαίας άποψης. Τους νέους.
Χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες και θεσμικό πλαίσιο, οι νέοι κάθε περιοχής αρκούνται στο να εκφράζουν την άποψή τους, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να την υποστηρίξουν εκλογικά. Τα Τοπικά Συμβούλια Νέων αποτελούν την ανεξάρτητη αρχή που μπορεί αβίαστα κάθε νέος άνθρωπος να καταθέσει τις απόψεις του. Η υποβάθμιση του θεσμού αποτελεί πλήγμα στο κράτος δικαίου, και συμβάλει στην αντίληψη της συμμετοχής στους Δημοκρατικούς θεσμούς, ως προνόμιο των αρεστών και οικονομικά αυτοδύναμων πολιτών.
Θα πρέπει να σχηματιστεί μια νέα κοινωνική επιταγή εμπιστοσύνης στην αλληλεγγύη και την ισότητα όλων των πολιτών. Που παρακολουθούν τα βασικά δικαιώματα τους να πλήττονται, και παροχές όπως η πρόνοια και η υγεία να αποτελούν ουτοπικές υποσχέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης.
Με τις ελλείψεις τόσο κεντρικά, όσο και σε περιφερειακές μονάδες περίθαλψης, αλλά και την ασυδοσία που επικρατεί στον τομέα της υγείας, διαμορφώνεται ίσως το συστατικό κομμάτι της ανασφάλειας που πλήττει τον Έλληνα πολίτη.
Μια ανασφάλεια και απελπισία που αγγίζει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, οι οποίοι νιώθουν προδομένοι και εξαπατημένοι, από αυτούς που διαχειρίζονται την εξουσία...
Η καρδιά κάθε μεταρρυθμιστικής πολιτικής νοοτροπίας έγκειται στην προοδευτική λογική και την διαχειριστική προοπτική που θέτει η κυρίαρχη ιδεολογία. Ο τεχνοκρατισμός δεν οδηγεί πουθενά.
Χρειάζεται Όραμα... Θέληση... Επιμονή...
Με αφορμή τον παγκόσμιο πόλεμο της οικονομικής κρίσης, αποφασίσαμε να συστηθούμε.
Είμαστε μια κίνηση πολιτών που ανήκουν στις τάξεις του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, και όχι μόνο, που επιδιώκουν την παλινόρθωση των αξιών του κινήματος αλλά και τον επαναπατρισμό των πολιτικών αξιών στην χώρα.
Πιστεύουμε σε ένα νέο προοδευτικό μοντέλο που μπορεί να εγγυηθεί την πολιτική, πολιτιστική και νοηματική επανάσταση στην διαχειριστική λογική της εξουσίας.
Τα όνειρα και οι φιλοδοξίες μας, συγκροτούνται στο πλαίσιο συμβολής για ένα κόσμο που θα αξίζει στα παιδιά μας.
Η μεγάλη και πραγματική αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο μέσα από προτάσεις με όραμα, και πείσμα στο διαφορετικό.
Ονειρευόμαστε ένα κράτος που θα αποτελεί την διοικητική αρχή προστασίας και ασφάλειας του κάθε Έλληνα, μέσα απο παρρησία και σεβασμό στην ιδιαιτερότητα του διαφορετικού.
Μπορούμε.
Το αυτονόητο θα είναι μόνο η αρχή.
Η Νέα Εποχή χωράει όλους εκείνους που θα τολμήσουν το βήμα προς το ακατόρθωτο.
Θα αλλάξουμε τους εαυτούς μας, τον τόπο μας, τον κόσμο μας.
Δεν είμαστε τάση. Δεν είμαστε άποψη. Δεν είμαστε δίκτυο.
Είμαστε λόγος. Είμαστε γροθιά. Είμαστε υπέρβαση.
Είμαστε το ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ - ΛΑΣΙΘΙΟΥ.
ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ.
