Οι δυτικές χώρες ανταλλάσουν κάτι που μπορεί κάποιος να πάρει μαζί του παντού με κάτι που μπορούν να βρουν μόνο την Κίνα. Ανταλλάσουν δηλαδή την τεχνογνωσία τους με μια προσωρινή πρόσβαση στο κινέζικο εργατικό δυναμικό και στο Κινεζικό οικονομικό κεφάλαιο. Ως γνωστόν το πιο σημαντικό δεν είναι το να μπορεί να αγοράζει κανείς ψάρια για να ζει, αλλά το να μπορεί να ψαρεύει. Οι δυτικοί μαθαίνουν στους Κινέζους να ψαρεύουν με αντάλλαγμα φτηνά ψάρια.
Ο μεγάλος υποβόσκων φόβος είναι άραγε ποιος θα είναι το αφεντικό του πλανήτη; Ποιος θα ελέγχει την πολιτική και την οικονομία; Είναι το ότι η Κίνα δεν είναι ελέγξιμη, δεν εντάσσεται στους δυτικούς μηχανισμούς. Απορρίπτει την δημοκρατία και τους διεθνείς οργανισμούς σαν δυτικά δημιουργήματα με τα όποια η Κίνα δεν συμφωνεί και δεν ταυτίζεται. Διαχωρίζει την ιδεολογία της από την δυτική ιδεολογία και δεν έχει κανένα σύνδρομο κατωτερότητας και καμιά συστολή να εξισώσει το δικό της σύστημα με την δημοκρατία, να υπερασπιστεί το δικαίωμα της να κάνει η ίδια κουμάντο στο σπίτι της. Αν η Κινά ήταν μια μικρή χώρα όπως η Βενεζουέλα τότε λίγο θα ανησυχούσε η δύση. Η Κίνα όμως έχει το ένα τέταρτο του παγκοσμίου πληθυσμού, με μια εξαιρετικά δυναμική οικονομία. Έχει ένα τεράστιο πειθαρχημένο εργατικό δυναμικό. Ένα σύστημα λήψης αποφάσεων ερμητικά κλειστό σε έξωθεν επιρροές [Αυταρχικό, εθνικιστικό σύστημα]. Μια οικονομία ταυτισμένη με την πολιτική και την εθνική ιδεολογία…και μπορεί να τα χρησιμοποιήσει όλα αυτά κατά το δοκούν.
απο τον τζάρο Αλέξανδρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου