Η γερμανική επικράτηση

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΣ | Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010 [ 10:10 ]

Ο μόνος λόγος για τον οποίο ο Δεκέμβριος του 2010 μπορεί να μην μείνει τελικά στην ιστορία ως η αρχή του τέλους του οράματος για τη μεγάλη ενωμένη Ευρώπη και την ήττα αυτού του οράματος από την γερμανική επικράτηση στην ευρωπαϊκή πορεία, θα είναι αν σήμερα ή αύριο ξεσπάσει σύγκρουση μεταξύ Νότιας και Βόρειας Κορέας. Μόνον μια τέτοια πλανητικών διαστάσεων εξέλιξη με χαρακτηριστικά και ευρύτερες επιπτώσεις που είναι αδύνατον να υπολογιστούν εκ των προτέρων, θα μπορούσε να φέρει σε δεύτερη μοίρα τα όσα γίνονται από τα τέλη της περασμένης εβδομάδας στην Ευρώπη, η οποία υποκαταστάθηκε πλέον πλήρως «και με τη βούλα» από το Βερολίνο.

Στη σύνοδο κορυφής, η γερμανική θέση για την κρίση της ευρωζώνης πέρασε στο ακέραιο. Επί της ουσίας, το Βερολίνο δεν έκανε ούτε χιλιοστό πίσω σε κανένα σημείο: αρνήθηκε πλήρως το ευρωομόλογο και προέβλεψε ένα μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων για την ευρωζώνη. Αλλά τον προέβλεψε ως δεύτερο στάδιο μετά την πτώχευση και, ίσως το κυριότερο, στην πραγματικότητα τον προέβλεψε για μετά το 2013.

Όμως η κρίση είναι εδώ και δεν περιμένει κανέναν. Και, κάθε μέρα που περνάει, οι μηχανισμοί που γεννούν το κυριότερο και μεγαλύτερο κομμάτι της, δηλαδή οι λεγόμενες «αγορές», αγριεύουν όλο και περισσότερο. Το 2013 είναι σήμερα «έτη φωτός» μακριά μας. Ετσι, η ευρωπαϊκή «αντίδραση» δεν μπορεί να λογίζεται παρά μόνον ως μια απόπειρα πλήρους αποστασιοποίησης της Ενωσης από το πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη επέλεξε να περιμένει, να μην παρέμβει για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Δυστυχώς, όμως, αυτή η αναμονή δεν συνεπάγεται τίποτε άλλο από την δραματική αύξηση της πιθανότητας πλήρους ισοπέδωσης των χωρών που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Διότι, πολύ απλά, όπως όλα δείχνουν, δεν θα αντέξουν να τα βγάλουν πέρα – είναι χαρακτηριστική η πολύ σημαντική αποκάλυψη του Βήματος για την αντίδραση του ευρωπαϊκού κομματιού της Τρόικας στο θέμα της επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων, - κάτι με το οποίο η πλευρά του Δ.Ν.Τ. δεν έχει κανένα πρόβλημα. Λειτουργώντας ως άλλος αυτοτοποθετούμενος... «πρόεδρος της Δημοκρατίας», το ευρωπαϊκό σκέλος της Τρόικας κατ ουσίαν αναπέμπει το νόμο και λέει στην κυβέρνηση ότι δεν τήρησε τα συμφωνηθέντα, απαιτώντας νέα ρύθμιση και, πιθανότατα, εντός του Ιανουαρίου... Η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με αυτό τον εφιάλτη στις αρχές του νέου έτους, όταν ο προϋπολογισμός που ψηφίζει μεθαύριο, θα έχει αρχίσει ήδη να αποδεικνύεται πλασματικός πριν προλάβει καλά καλά να στεγνώσει το μελάνι από τις μηχανές του Εθνικού Τυπογραφείου…

Είναι προφανές ότι, εδώ και καιρό, το Βερολίνο έχει αποφασίσει κάτι πάρα πολύ απλό, αλλά εξαιρετικά σημαντικό μέσα στην απλότητά του, ακριβώς επειδή είναι θεμελιώδες: ότι πρέπει κάποτε να τελειώνει με όσες χώρες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα δημοσιονομικά δεδομένα που θέτει για τον εαυτό της η ίδια η Γερμανία και στους στόχους που αυτά τα δεδομένα εκ των πραγμάτων καθορίζουν. Αυτή είναι η ουσία. Αλλά είναι μια βαθιά αντιευρωπαϊκή ουσία, όπως άλλωστε είπε προ ημερών και ο Χέλμουτ Σμιτ, για να τον ακολουθήσουν πλήθος φωνές αμέσως μετά στο εσωτερικό της Γερμανίας. Η πολιτική της Γερμανίας - και όχι απλώς της κ. Μέρκελ -δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο, παρά μόνον με αυτό. Οσοι ακολουθούν, καλώς έχει. Κι όσοι δεν μπορούν, ας κοιτάξουν να δουν τι θα κάνουν. Πάντως, ότι κι αν κάνουν, είναι δικό τους θέμα. Δεν αφορά ούτε το Βερολίνο, ούτε, πλέον, τις Βρυξέλλες, που, από προχθές, υποτάχθηκαν πλήρως στα κελεύσματά του. Ας μην κοροϊδευόμαστε: δεν είναι τίποτε άλλο από το τέλος μιας σχέσης. Εκεί που αυτός που θέλει να φύγει, να απαλλαγεί από αυτή τη σχέση, ο ισχυρός που «δεν χωράει» πια στο υφιστάμενο σχήμα, κλείνει τα μάτια και τα αυτιά του και δεν ακούει πια τίποτα. Δεν σημαίνει ότι αγριεύει ή ότι επιτίθεται. Απλώς, δεν ακούει και δεν ενδιαφέρεται. Δεν τον αφορά το θέμα, οι συνέπειες της στάσης του δεν τον αγγίζουν. Αυτό συμβαίνει με τη Γερμανία. Νιώθει πλέον έτοιμη να προχωρήσει μπροστά, χρειάζεται χώρο για να το πετύχει και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να περιμένει άλλους τους οποίους τους νιώθει – και στην πραγματικότητα ως ένα βαθμό όντως είναι – βάρος στην πλάτη της. Ελεύθερη πια από τις μεταπολεμικές περιστολές και αναστολές της, ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά της και τίποτα πια δεν μπορεί να τη σταματήσει… Οποιος μπορεί να «πετάξει» μαζί της – δηλαδή ασφαλώς όχι οι μισές περίπου χώρες της ευρωζώνης – είναι καλοδεχούμενος από το Βερολίνο, που, όμως, στο εξής, εκείνο θα καθορίζει πάντα μονομερώς όχι μόνον το πλήρωμα, αλλά και το σχέδιο πτήσης…

gmalouchos@tovima.gr

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artId=373697&dt=20/12/2010#ixzz18gzZNuph