Του Ηλια Μαγκλινη
Παραδοσιακά, ο εκάστοτε υπουργός Πολιτισμού είναι ο πλέον... άπορος από όλους τους υπουργούς. Είναι κατά κανόνα ο πλέον αδικημένος και ριγμένος υπουργός της εκάστοτε κυβέρνησης, «πράσινης» ή «γαλάζιας». Εύκολα γίνεται αντιληπτό, λοιπόν, ότι ο κ. Παύλος Γερουλάνος ως σημερινός υπουργός Πολιτισμού βρίσκεται σε ακόμα δυσχερέστερη θέση από όλους σχεδόν τους προκατόχους του. Επιπλέον, είναι ο άρχων σε ένα υπουργείο που καλλιέργησε συστηματικά την ευγενή κουλτούρα της κρατικοδίαιτης τέχνης. Τι σημαίνει αυτό, με βάση την ελληνική πραγματικότητα; Οτι «συγγενείς και φίλοι» του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος ή του εκάστοτε γενικού γραμματέα ή και του εκάστοτε υπουργού έβρισκαν πόρτες ανοιχτές. Ηταν ο «χρυσούς αιών» του άφθονου (ναι, ακόμα και για το παραδοσιακά στερημένο υπουργείο Πολιτισμού) χρήματος: το τι τα έκαναν οι διάφορες, π. χ., θεατρικές ομάδες ή οι επίσης διάφοροι τοπικοί πολιτιστικοί, εξωραϊστικοί σύλλογοι το χρήμα που καρπώνονταν, σπάνια το μάθαιναν ακόμα και οι υπεύθυνοι του υπουργείου Πολιτισμού. Ο τόπος βέβαια βοούσε, αλλά επί της ουσίας τίποτα δεν συνέβαινε.
Τώρα πια όμως τα περιθώρια στένεψαν δραματικά. Αναπόφευκτα, κάποια πράγματα βγήκαν στη φόρα ή, έστω, άρχισαν να συζητιούνται. Κυρίως οι αλόγιστες σπατάλες. Πάρτε για παράδειγμα το πολύπαθο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο νέος διευθυντής του, ο Δημήτρης Εϊπίδης, παρέλαβε τη διοίκηση με ένα τεράστιο οικονομικό άνοιγμα έχοντας παράλληλα να σχεδιάσει την 51η διοργάνωση με μειωμένο κατά το ήμισυ τον προϋπολογισμό. Για την ακρίβεια, όπως είχε δηλώσει στην «Κ» και στον Παναγιώτη Παναγόπουλο, κληρονόμησε ένα χρέος της τάξης των 6 εκατομμυρίων ευρώ – αρχικά ήταν 6,5, αλλά κατόρθωσε γρήγορα μια μικρή μείωση.
Υπενθυμίζουμε ότι μέχρι πέρυσι το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είχε αποπειραθεί ένα διεθνές άνοιγμα που μάλλον υπερέβαινε τις δυνάμεις του, φιλοξενώντας μεγάλα ονόματα όπως ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Ολιβερ Στόουν, ο Τζον Μάλκοβιτς κ. ά. – με το απαραίτητο κόστος φυσικά. Επιπλέον, το Φεστιβάλ φέρεται να χρωστάει σε ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης, σε εστιατόρια, σε τυπογραφεία, κι αυτό όχι τόσο εξαιτίας των απαιτήσεων του Ολιβερ Στόουν ή του Ιάπωνα Τακέσι Κιτάνο, αλλά μιας στρατιάς... Αθηναίων και πάσης φύσεως ενδιαφερομένων, που έβρισκαν μια πρόσκληση φιλοξενίας στη συμπρωτεύουσα, άκριτα και αβασάνιστα. Το πάρτι όμως έλαβε τέλος από φέτος.
Στη Λυρική
Κάπως ανάλογα, ο νέος πρόεδρος του Δ. Σ. της ΕΛΣ, ο κ. Νίκος Μουρκογιάννης, ανέλαβε τη διάσωση της εθνικής μας όπερας, ενός οργανισμού στον οποίο έγιναν αλόγιστες σπατάλες, όπως καταγγέλλει, από την προηγούμενη διοίκηση. «Στο παρελθόν ανέβηκαν έξοχες παραστάσεις στη Λυρική», είχε παραδεχθεί στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, προσθέτοντας: «Στην πλάτη του ελληνικού λαού όμως. Αυτές οδήγησαν στο τεράστιο έλλειμμα του οργανισμού, στο να χρωστάει η Λυρική στο ΙΚΑ τέσσερα εκατομμύρια ευρώ. Φέτος τον Σεπτέμβριο καταφέραμε να σβήσουμε αυτό το χρέος, αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο για να εξαλείψουμε το συνολικό χρέος». Το πρόβλημα στην ΕΛΣ είναι τόσο οξύ, που ο κ. Γερουλάνος την περασμένη άνοιξη έκανε λόγο ακόμα και για «λουκέτο», ενώ υπάρχει σε εκκρεμότητα και πόρισμα σχετικά με την κακοδιαχείριση της προηγούμενης διοίκησης. Σε συζήτηση που είχαμε πρόσφατα με τον κ. Μουρκογιάννη, η οποία δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη «Κ», ο κ. Μουρκογιάννης τόνισε ότι το πόρισμα της επιτροπής βρίσκεται πλέον στο ΥΠΠΟΤ, όμως παραμένει ακόμα απόρρητο. «Καταγράφει 39 ύποπτες συμπεριφορές και είναι 29 σελίδες. Υπόψη, είναι το προϊόν εξαιρετικής εργασίας από επιτροπή καθηγητών», μας είπε. Ο ερχομός της κρίσης οδήγησε τον κ. Γερουλάνο στο να γίνει «κακός» σε ένα υπουργείο με κρατικοδίαιτη παράδοση. Για παράδειγμα, προχώρησε σε δραστικές λύσεις όπως την κατάργηση του πολυδιαφημισμένου κάποτε Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού (ΕΚΕΘΕΧ), μόλις δύο χρόνια από την έναρξη της λειτουργίας του. Η αιτιολογία ήταν ότι «το ΕΚΕΘΕΧ δεν επιτέλεσε το έργο για το οποίο ιδρύθηκε», ενώ «κόστιζε πολύ» σε περίοδο οικονομικής κρίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου